Een rollator is een hulpmiddel bij het lopen voor ouderen en mensen die vanwege een lichamelijke beperking slecht ter been zijn. De biedt steun, waardoor de gebruiker minder gauw valt.

De rollator werd in 1978 uitgevonden door de Zweedse Aina Wifalk, die zelf door poliogehandicapt was. Via het Zweedse Ontwikkelingsfonds kwam ze in contact met een bedrijf dat een prototype maakte.^[1] In 1987 Nederland geïntroduceerd.^[2] De naam is (waarschijnlijk) een hip neologisme; -ator is een typisch Latijnse uitgang, maar rollare is geen bestaand Latijns werkwoord.

meestal gebouwd van een lichtgewicht stalen buizenframe met vier (soms drie) wieltjes met rubberen bandjes. Er zijn twee handgrepen met remmen die kunnen worden vastgezet.meestal voorzien van een boodschappenmandje en een zitting waarop de gebruiker kan uitrusten of waarop een dienblad gemonteerd kan worden. Er bestaan zelfs rollators die zowel als rolstoel kunnen worden gebruikt^[3]. Dit zijn voordelen die wandelstokken en krukken niet hebben. Rollators zijn opvouwbaar. De eerste exemplaren hadden het nadeel soms spontaan in te klappen. Voor het op- en uitvouwen van een rollator zijn twee armen nodig.

De rollator vervangt steeds vaker het looprek dat als de voorloper ervan kan worden gezien.

Een rollators kan via de huisarts worden aangevraagd maar ook zelfstandig op eigen kosten aangeschaft worden. Voor aanschaf kan men terecht bij de thuiszorgwinkel of op internet bij een van de vele leveranciers. Er zijn verschillende rollators voor gebruik binnenshuis en voor buiten. Om een goede bloedcirculatie te bevorderen dient de hoogte juist afgesteld te worden. Vanaf 2013 is in Nederland de rollator niet meer opgenomen in het basispakket van de zorgverzekering.